دارا

کارکتر پرویز خیلی خوب روی لوون نشسته بود طوری که مانند یک مستند به تماشا و قضاوت کارهاش نشسته بودیم
فیلم کند پیش میرفت و کمی خسته کننده میشد
اما با سکانس های شوکه کننده اش دوباره مارو وادار میکرد که دنبال کنیم فیلمو

البته کمی اغراق کننده بود که به همین راحتی یه آدم عادی اینطوری تغییر کنه و غیر قابل کنترل بشه و همینطورم خونسرد بمونه (هر چقدرم دنیا و آدمای اطرافت سرد و افسرده کننده باشن)
مگر اینکه طرف از اول تعادل روانی نداشته باشه