جهانگیر هزاوه حصارمسکن

وقتی فیلم سلطان قلبها و ازیندست فیلمهای آبگوشتی قبل از انقلاب را با فیلمی کلاسیک مثل ) میدلدر پیرس ساخت 1945) یعنی فیلمی که حدود سی و یکی ودو سال قبل از سلطان قبلها ساخته شده مقایسه میکنم،از خودم وسینمای ایران خجالت میکشم و بر سازندگان فیلمهائی ازیندست،مثل گنج قارون و موطلائی شهر ما و بدتر از اینها امیر ارسلان نامدار نفرین میفرستم. فیلم نما هائی که بر اساس پوچ گرائی و ورود به عالم نا معقول و من درآوردی بی هنرانی که بیجهت دستش در کار فیلمسازی برده و پایه های بی ارزش فیلم فارسی را بنا نهاده اند. حرف درباره این دنیای مجهول و ناقص بر گرفته از سینمای مزخرف هند بسیار زیاد است که مسلما عجالتا در ایران شنونده ندارد.