مهدی فرهمند

بدون شک وتردید،باید گفت سرخپوست،با اختلاف بهترین فیلم چندسال اخیر سینمای ایران است.دومین ساخته نیما جاویدی پس ازفیلم متوسط ملبورن،اثری تحسین برانگیز وقابل احترام است.سرخپوست،برای بهترین بودن،همه چیز دارد.از قصه،فیلمنامه،فرم ومحتوا تا فیلمبرداری عالی وطراحی صحنه کم نظیر وموسیقی خوب و البته نوید محمدزاده!«سرخپوست» پس ازمدتها مارا به حال وهوای فیلم قصه گو میبرد ودراین راه به بهترین شکل ممکن،از قواعد وچهارچوبهای فیلمسازی بهره میبرد.شخصیت پردازی کم نظیر نیما جاویدی از شخصیت اول فیلم(سرگرد جاهد با بازی نوید محمدزاده) آنقدر دقیق و عالیست که ازهمان سکانس های آغازین،تماشاگر کاملا به خلق وخو،منش و کاراکتر سرگرد جاهد،وقوف پیدا میکند.جاویدی مانند یک رهبر ارکستر،آنقدر دقیق وریزبینانه عوامل فیلمش را رهبری کرده که همه چیز به طرز عجیبی سرجای خودش است!ازهمه بهتر نویدمحمدزاده است که گویی دوباره در عرصه بازیگری متولد شده!یک چرخش کامل از شخصیت عصبی وبرونگرای همیشگی به یک کاراکتر خونسرد،درونگرا و متفکر!از قصه فیلم اگر بخواهیم بگوییم،داستان ازجایی آغاز میشود که در اواسط دهه چهل خورشیدی،به واسطه احداث فرودگاه در مجاورت یک زندان،حکم به تخریب زندان و انتقال زندانیان به مکانی دیگر داده میشود.دراین بین رییس زندان که ازقضا،به پاس شایستگی هایش ترفیع درجه هم گرفته،قصد دارد به بهترین نحو ممکن،کار انتقال زندانیان را انجام دهد که ناگهان خبرمیرسد یکی از آنها،بنام احمد سرخپوست از زندان گریخته!و این خمیرمایه شروع هیجانات و رخدادهای سرشار از تعلیق،دلهره وگاهی نگرانی است.دراین راه،فیلمنامه به قدری دقیق طراحی شده که کمتر از تب وتاب می افتد وتماشاگر را مشتاقانه باسرگرد جاهد وسایر شخصیتهای فیلم همراه میکند.فیلم سرشار از سکانس های ناب است و بهترینشان سکانس حبس کوتاه سرگرد جاهد در سلول سرخپوست است تا به نوعی زندانبان،زندانی شدن را تجربه کند!نکته جالب وبسیار هوشمندانه ای که جاویدی در نوشتن سناریو به کار گرفته،دیده نشدن سرخپوست است!زندانی مخوف و درعین حال بیگناه داستان،شبح وار همه جا حضور دارد و دیده نمیشود!اگر بخواهیم از سایر بازیگران فیلم هم بگوییم،پریناز ایزدیار درنقش مددکار زندان،درواقع وظیفه تحریک احساسات وعواطف سرگرد را برعهده دارد که البته شخصیتش خیلی خوب پرداخت نشده!اما درپایان ماموریتش را به خوبی انجام میدهد و آن اثبات بی گناهی سرخپوست است.ستاره پسیانی درنقش همسر سرخپوست،کوتاه اما خوب وتاثیرگذار ظاهرشده.حیف است از خوبیهای سرخپوست بگوییم وبه طراحی صحنه بی نظیر محسن نصراللهی اشاره ای نکنیم که بی شک یکی ازعوامل اصلی جذابیت وموفقیت فیلم بوده.درمجموع سرخپوست منهای پایان بندی فعلی که میتوانست بسیار بهتر باشد،فیلمی بالاتر از استاندارد سینمای ایران و به معنای حقیقی سینماست.