فاطمه نژاده

فیلم متوسطی بود
که تقریبا مثل هزاران فیلم دیگه ای که در طول تاریخ سینما ساخته شده و اتفاقا تو تلوزیونم کم ندیدیم حرفش اینه که تو دنیای خلافکارا عاقبت خوشی در کار نیست...و فیلمنامه و کارگردانی با یه ضرباهنگ شدیدی شروع میشه که این نقطه قوت فیلم و مخاطب انتظار داره فیلم با همون ریتم باقی بمونه ولی از نیمه به بعد ریتم فیلم افت میکنه و درواقع بعد از گیر افتادن نوید محمدزاده (که چندان هم سخت نبود)فیلم انگار دیگه حرف چندانی برای گفتن نداره به جز تلاش های بی فایده نوید برای رهایی از چنگ پلیس که مشخصه این اتفاق نمیوفته و با یک پایان بندی نسبتا خوب، و البته فیلم سکانس های درخشان کم نداره مثل سکانس حرف کشیدن از نوید در راه دادگاه...بازی ها کمی اغراق داره ولی پیمان معادی خوب از پس این اغراق برومده اما نوید یه کمی بازیش مصنوعی بنظر میومد و در واقع شخصیتش یه کمی شباهت داشت به کاراکترش تو فیلم خشم و هیاهو.