ممدرضا

ادعای پوچ
درساژ میخواهد معرف نسلی باشد که کمی قبل تر خودم از آن گذر کرده ام. اما درساژ قبل از آنکه به درامی رواشناسانه تبدیل شود به نوعی تمام میشود. خلق داستانی کهنه که نمونه موفق آن را سیزده هومن سیدی پیشتر به اجرا در آورده است.
روایت زندگی پوچ و بی هدف دختران و پسران طبقه متوسط و بالای جامعه که هیچ هدفی ندارند. درساژ خوب شروع میشود و در همان دقایق ابتدایی گره ایجاد میکند. اما در اواسط فیلم چندین گره ای ایجاد شده که همه به نوعی رها شده اند به همین دلیل فیلم از ریتم می افتد و کمی سرگردان به نظر میرسد. البته منظور این نیست که درساژ فیلم بدی است؛ چون کارگردان فیلم اولی به خوبی از پس فیلم برآمده اما درساژ از نظر نوع روایت و فیلمنامه ضعف دارد.
اگر قرار است فیلم روانشناسانه در مورد مشکلات گلسا باشد پس چرا هیچ نشانه ای از این موضوع در فیلم نیست؟حتی با گلسا نمیشود همذات پنداری کرد و کارهای او بیشتر حرص آور است تا بر اساس منطق!
درساژ سعی بر این دارد که فیلمی تربیتی و هشدار دهنده باشد که موفق عمل نمیکند!